Ik wil even iets kwijt over foto’s posten. Ik en foto’s dat hoort bij elkaar. Dat weten de mensen wel die mij kennen.
Mijn werk is mensen mooi maken, stylen en zelfvertrouwen geven voor een fotoshoot of voor film of een presentatie of belangrijke meeting. Daar ben ik goed in en dat geeft mij een energie boost. Mensen zijn blij met het resultaat en dat geeft mij zelfvertrouwen. Heerlijk dat gevoel hoor.
Want dat heb je nodig in je leven. Het gevoel van energie, zelfvertrouwen en kracht.
Goed, waar wil ik heen…
Foto’s en ik horen bij elkaar. Jaren lang, en af en toe nog doe ik modellenwerk. Dus zelf in beeld vind ik leuk. Want ik heb daar dus zelfvertrouwen genoeg voor. (Het gevoel werkt overal door)
Ben ik nooit onzeker? Ja, natuurlijk wel. Hoe ga ik daar mee om? Dat kan ik je vertellen en leren. Maar daar ga ik het nu niet over hebben;)
Dus dan kom je jezelf tegen op een foto, die iemand anders heeft gepost. Met een Duckface. Die ik overigens niet express heb “ opgezet”. Maar omdat ik in een gesprek zat.
Bad timing van de fotograaf, ook niet heel fraai om te posten, zonder toestemming. Maar belangrijker nog, hoe voel ik mij daar dan bij? Word ik er onzeker van? Tast het mijn zelfvertrouwen aan? Nee! Hoe fijn is dat.
Ga ik reageren op de foto? Ga ik er iets onder zetten? Nee. Ga ik mijn verontschuldigen voor dat vreselijke beeld? Nee, want ik kan niet altijd perfect zijn;)
By the way, hoe meer reacties onder de foto, hoe meer mensen het zien op social media, zo werkt het. Dat wil ik dan ook weer niet. Ik ben dus ijdel genoeg om niet te reageren.
Leermomentje voor iedereen die wel eens foto’s post: misschien even vragen of het mag?
Liefs Mascha
